سنجش میزان پیاده مداری با مدل hqe۲r در راستای اجرای رویکردهای پایداری در محدوده میدان سپاه ملایر

پیاده راه ها یا مسیرهای پیاده برای تبدیل فضاهای سکونتگاهی به مکان های امن و لذت بخش برای  پیاده روی اختصاص داده شده اند .امروزه، در سیاست های برنامه ریزی شهری به دنبال تقویت محیط های پیاده و از بین  بردن طی سدۀ گذشته، ترکیبی از فنّاوری ها و رفتارهای فرهنگی -اجتماعی نوین از  ویک سو شیفتگی برنامه ریزان در اتکا به حرکت سواره و پاسخ گویی به نیازهای برآمده از آن، از  دیگر،سوی موجب فراموشی فضاها و حرکت پیاده در شهرها شده و سفرهای درون شهری را متعدد  طولانیو نمود .این روند، پیامدهای ناگوار اجتماعی-اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی  برای راعدیده ای شهرها به بار آورده است .ازاین رو، از اواخر دهۀ 1960 بینش  عملو حرف های برنامه ریزان شهری پیشرو در جهت تهدید حرکت سواره و احیای مراکز شهری گسترش یافته است. در این راستا، پژوهش حاضر، با اعمال مدل hqe²r به بررسی سطح  شهر سپاه میدان محدودهپایداری   در واقعملایر  مهم ترین از یکی که ملایر شرقی شمالقسمت  می شود، محسوب شهر تفریحیقطب های  استپرداخته .  به توجهبا  یکیاین که از راه های بالا بردن سطح پایداری (کیفیت محیطی، سرزندگی، مشارکت اجتماعی، هویت محله، تنوع و ...) در واحد همسایگی، پیاده راه  امکان بررسی بهاست،  راه سازیپیاده این مرکز  جهتدر بازآفرینی آن مبادرت ورزیده  حاصله نتایج به توجه با کهاست امکان پیاده راه سازی در چنین فضایی  ایجادبا کارکردهای متنوع و زیاد میسر موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیاده روی آسان و ایمن، محدود می کند. می شود ، درنتیجه ارتقا کیفیت محیطی و امنیت اجتماعی را برای شهروندان در پی دارد.